Ведаеце, калі людзі кажуць, што "я паспытаў нязведанае", яны могуць рознае мець на ўвазе. Часцей за ўсё нешта не надта уражвальнае. Ну, там, беларускамоўны мент, ці сумленны суддзя ці, ў скрайнім выпадку, талерка з іншапланетнікамі. Але вось я нядаўна уразіўся.
Сядзім з мамай на лецішчы, фарбуем сабе домік. Ну і тут па вушах пачынае валіць нейкая цыганшчына. І не тыпу Кустурыцы, хаця і гэтага камуніста з кібіткі я не тое, каб вельмі. А такая цыганшчына-цыганшчына: "цігані едут, цігані едут, цигани табарам живут!". І так гучна, што я на лясах на вышыні 6 метраў вібрырую. Ну, думаю, от жы ж паскудства, пайду сварыцца. І, галоўнае, ведаю, куды ісці - ёсць у нас на дачы адно месца ў стылі "піпец". Такі участак абнесены прафнасцілам, завалены арматурай, газасілікатнымі блокамі і іншым барахлом, на тэрыторыі якога сто пабудоў, зробленых з гаўна і свіста і дзе жывуць людзі, скажам так з вельмі сумніўнымі маральнымі якасцямі і гнуткім стаўленнем да чужой прыватнай ўласнасці. Пра іх - асобная гісторыя - іншым разам.
Іду я да гэтых таварышаў такі злы і кумекаю, як жа мне на іх паўздзейнічаць з улікам таго, што там, за металічным плотам, вечна поўны двор быкаватых пацаноў гадоў 25, чыя тэмпература перманентна 36,6+40. Падыходжу і разумею, што "цігані едут" - не адтуль. Іду далей па вуліцы і даходжу да акуратненькага маленькага доміка настаўніцы музыкі, усёй такой адвечна "благауханнай і асіяннай." якая ладзіць у сябе вечарыны ў стылі "сіребрінный век" з чытаннямі русссскай класікі і усяго такога. Да доміка дамы, якая праперфарыравала мозг братану і ягоным сябрам за тое, што яны на выходных п'юць піва і граюць на гітары. Якая на ўсе дачы разнесла вердыкт, што "Уладзік з Вадзікам співаюцца" і наогул ступілі на склізкую сцяжынку.
І вось я падыходжу да яе доміка і слупянею. Яны там у колькасці чалавек дзесяці паставілі крэслы паўколам, селі - як у кансерваторыі - шырока расплюшчылі вочы і ўнемлюць. А перад імі з мікрафонам (!) і калонкамі (!) выступае пузаты "цыган", у атачэнні "цыганак", якія носяцца і трасуць топікамі, абвешанымі, недэнамінаванымі манеткамі. "Дарагіі гості, дарагая імінінніца, к вам пріехал ціганскі табар! Встрічайті!!!!"
Ну і яны паслухмяна пляскаюць у ладкі - сустракаюць. благауханныя і асіянныя. Сказаць, што я ахуеў - значыць не сказаць нічога. Пасярод 6 сотак садовага таварыства - табар. Табар!!!
Я машу і сігналізую рукамі і да мяне выходзіць яна - віноўніца ўрачыстасцяў.
- Доўга, кажу, ў вас табар будзе гасціць?
- Не-не. Хвілін сорак.
Разгарнуўся і пайшоў дадому, заўважаючы, як з "тэрыторыі мэдмакса" вылятаюць радасныя пацаны.
- Стас, здарова! Чо там у іх?
- Там у іх рэальныя, сапраўдныя цыгане! - кажу.
- Афiгенна, цыгане! - Прытанцоўваючы узлікавалі саракаградусныя пацаны і хуценька пабеглі да участка настаўніцы музыкі, каб зліцца з ёй у адзіным культурным экстазе, ці хаця б каб пагрэцца ў промнях яе мелічнай велічы.
Сустрэў суседку. Расказаў пра свой экспірыенс. Яна спачатку пакачала галавой, а пасля паціснула плячыма:
- Ну, гэта хаця б не тое, што зараз моладзь слухае: тыц, тыц, тыц! бум-бум-бум.
- Угу, - кажу. Не тыц-тыц, не бум-бум. Гэта, дно. Я бы цыган мяняў па курсе адзін да ста. адзін "алалалэй" на сто самых пачварных "тыцаў".
Суседка не пагадзілася: "жывая музыка - гэта жывая музыка. Мастацтва".
Ішоў я і думаў. Адкуль гэта бярэцца? Гэты невыкаранімы грымотагалосны і лікуючы калгас. Чаму яны любяць вось такое? Скажам, папулярныя ў апошнія дні Ісландцы? Калі б перасадзіць іхную музыку, а на яе месца паставіць вось гэтую - лепсаў, цыган, валерый, газманавых, дарафеевых, ухцінскіх, лесапавал - ісландцы, прыгожыя і белазубыя - сталі бы слухаць? Ну, не адразу, а хаця б праз год? Напэўна, не сталіб. Утапілі бы лепсаў у моры і вярнулі бы сваё.
Дык можа гэта нейкі ген? Ці вось, напрыклад, сабакам жа, бывае, бракуе гаўна ў арганізме, таму яны яго ахвотна ядуць. Можа і гэтым гаўна не стае? Тады ў Рыгорыча ёсць у запасе вяліізны рэсурс, думаю я. І калі ягоны рэйтынг упадзе, - ён проста павінен спець.
